WE HAVE A DEAL …… or do we?

De voorspelde definitieve besluiten komen niet op tijd donderdagmiddag omdat, bijvoorbeeld, land X en land Y nog dwarsliggen over de het ABS protocol, and landen A en B worden het niet eens over het doel voor het areaal beschermde gebieden > 15%, 20%, of gewoon 18,3% voorstellen? En dan zijn er nog honderden andere geschillen die niet uitonderhandeld waren. Tot vrijdagochtend heel vroeg wordt er door gedebatteerd, en verse delegaties gaan weer verder na het ontbijt. Dan uiteindelijk rond het middaguur op vrijdag komt het verlossende nieuws. Er is een deal.

Het finale besluit dat we te zien krijgen voorziet in redelijke goede doelen die bij 2020 bereikt moeten worden voor het areaal land en zee dat formeel beschermd moet worden, namelijk respectievelijk 17% en 10%. Op dit moment is het daadwerkelijke areaal beschermde gebieden 12% en 1%, dus we hebben genoeg om naar toe te werken met z’n allen.

Ook het ABS protocol is er door. ABS gaat over het eerlijker verdelen van inkomsten uit de natuur, en nu dat in principe geregeld gaat worden is er een grotere kans dat de landen die rijk zijn aan biodiversiteit een mechanisme, motivatie en rechtvaardiging in de handen krijgen om de natuurlijke bronnen die zij bezitten beter te beschermen. De nu formele ondersteuning van het principe dat biodiversiteit en ecosystemen ook een bijdrage leveren in termen van geld, is goed.

Er zijn ook een paar dingen waar we wat minder enthousiast over zijn. Er is een waslijst van andere goede intenties in het nieuwe verdrag die meestal vast onderdeel zijn van dit soort teksten zoals minder vervuilen, minder consumeren, etc. Allemaal leuk en aardig, maar het ontbreken van handhavinginstrumenten die bijvoorbeeld sancties kunnen opleggen aan landen die het verdrag aan hun laars lappen betekent dat goede intenties en zelfs de naleving van de hardere afspraken een kwestie wordt van vinger aan de pols. Bovendien, en wellicht het meest zorgmakende, is het feit dat niemand naar Nagoya is gekomen met een zak geld of goede ideeën voor het financieren van onderdelen van de CBD. Dit zou je ook kunnen zien als het gebrek aan eetlust van een aantal landen/instanties waarvan we gehoopt hadden dat ze het voortouw zouden nemen. De inspanningen van een aantal regeringen lijkt ronduit teleurstellend te zijn geweest. Dat kan gebeuren omdat er op dat moment iets anders aan de hand is, iets van meer tijdelijke aard, zoals een bankcrisis. Maar het kan ook duiden op een inherent gebrek aan besef en belangstelling om de werkelijke issues aan te pakken, en dat is op z’n minst zorgelijk.

Ik zit alweer in het vliegtuig naar Nederland als de deal bekend gemaakt wordt (een dag later terug kon niet want alle vluchten zitten al weken lang vol) en ik kan dus niet een klein feestje vieren met mijn WWF collega’s. WWF en andere NGOs hebben fantastisch werk gedaan en ik denk eigenlijk zonder dat was er misschien helemaal geen deal gekomen, of op z’n best een veel slechtere. We zijn redelijk positief over deze deal, maar er was ook een nachtmerriescenario waarin, na de mislukte Kopenhagen klimaatbijeenkomst, ook deze top zou mislukken en een algemeen gevoel van misère zou ontstaan waarin alle animo om samen ergens de schouders onder te zetten voor de komende jaren weg zou zijn. Dat zou rampzalig zijn geweest want per definitie is werken voor het behoud van de planeet een mondiale bezigheid waar iedereen aan mee moet doen. De CBD is een verzameling afspraken, en eigenlijk een begin, want een afspraak is slechts, wel, een afspraak, totdat iemand begint met de daadwerkelijke implementatie. En dat laatste is nou weer iets waar WWF zich al jarenlang laat gelden, via haar grote netwerk van partners, donateurs en projecten over de hele wereld.

Dus, was dit de WWF inspanning waard? Al die kerosene voor die vliegtuigen, die hotelkosten?

Ja, dit is een integraal onderdeel van de agenda van een organisatie als WWF. Zo’n 60 WWF’ers hebben zich in Nagoya suf gewerkt in de tientallen werkgroepen en plenaire vergaderingen, hebben constant gelobbied en geadviseerd. Er waren enkele tientallen side events, waar WWF haar werk kon laten zien, of zaken kon bespreken die niet in de hoofdbijeenkomst aan de orde kwamen. Onderschat vooral niet het belang van deze side events. Op de foto’s ziet u ook wat plaatjes van kleinere vergaderingen, dat zijn WWF evenementen waar dan wel 5 ministers aanschuiven uit west Afrika bijvoorbeeld. Een hele berg contacten wordt gelegd en snode plannen gesmeed tijdens de informele contacten, en dat is reuze belangrijk.

De volgende grote vergadering van de CBD is in 2012 in India. Ik ga tijdig m’n vluchten boeken.